The Navigators

De film toont de gevolgen van de privatisering van de Britse spoorwegen voor de gezinnen van de werknemers. Publieksfavoriet op het filmfestival Rotterdam van 2002.

Met een paar memo’s en een gelikte bedrijfsfilm wordt een groep spoorwegarbeiders duidelijk gemaakt dat ze niet langer in vaste dienst zullen functioneren, maar als dagloners in de Nieuwe Wereld van interim-managers, intercedenten en afvloeiingsregelingen.

Humor lijkt de beste verdediging van de arbeider. De nieuwe directie wordt geprovoceerd met woordspelingen op de memo’s en met stiptheidsacties. Die heeft echter de langste adem en koopt de ene na de andere vaste werknemer uit. Dat maakt niet alleen een eind aan het lachen maar ook aan de solidariteit. Op de vrije markt worden de werknemers gedwongen aan zichzelf te denken en, zoals aan het einde pijnlijk naar voren komt, dat gaat ten koste van de sociale structuur op de werkplek. Zij worden concurrenten in plaats van samenwerkers, een ontwikkeling die menig bezoeker bekend zal voorkomen en niet te keren lijkt.

Het thema van ‘The Navigators’ is dan misschien niet meer verrassend maar “zijn compassie voor zijn personages, zijn stellige overtuiging dat er een eerlijker wereld in het verschiet ligt en zijn wrange humor voorkomen dat zijn films ooit droge politieke pamfletten kunnen worden “. (Robert Neugarten).