The French Dispatch

The French Dispatch presenteert een collectie verhalen uit de laatste uitgave van een Amerikaans tijdschrift dat in de 20ste eeuw in een fictief Frans stadje gemaakt werd. De hoofdrollen worden vertolkt door een grote lijst met acteurs die soms genoegen namen met een kleine rol (cameo).

De plot volgt drie verschillende verhaallijnen, terwijl het Franse buitenlandse bureau van een fictieve krant uit Kansas zijn laatste nummer maakt. Het brengt een verzameling verhalen tot leven die zijn gepubliceerd in het gelijknamige The French Dispatch, gebaseerd op de fictieve Franse stad Ennui-sur-Blasé (letterlijk Verveling-op-Blasé). De film is geïnspireerd op Anderson’s liefde voor The New Yorker en sommige personages en gebeurtenissen in de film zijn gebaseerd op real-life equivalenten uit het tijdschrift. Een van de drie verhalen gaat over de studentenbezettingsprotesten van mei 1968.
In april 2019 zei regisseur Wes Anderson tegen de Franse publicatie Charente Libre: “Het verhaal is niet gemakkelijk uit te leggen, het gaat over een Amerikaanse journalist in Frankrijk. Het is meer een portret van deze man, van deze journalist die vecht om te schrijven wat hij wil schrijven. Het is geen film over persvrijheid, maar als je het over verslaggevers hebt, praat je ook over wat er in de echte wereld gebeurt.” (Wikepedia)

The French Dispatch is bedoeld voor bios én thuisbios. Een tweetrapsfilm. Z’n geperfectioneerde beeldcomposities horen in de bioscoop. Daarna kun je thuis elk overvol beeld, elke doorsnede van huis of vliegtuig, elke miniatuur, boekenkast en opengevouwen krant met de pauzeknop bestuderen. (De Filmkrant)
Anderson probeert het gevoel van het lezen van een geweldig verhaal na te bootsen, hoe de beelden die je in je hoofd creëert levendiger zijn dan het echte leven (of een verfilming) ooit zou kunnen vastleggen (Screen Daily)