La città delle donne

Snàporaz maakt een treinreis. Hij raakt in gesprek met een onbekende vrouw die even later uitstapt als de trein plotseling halt houdt.

Snàporaz volgt de vrouw en komt in een groot huis terecht waar vrouwen een soort congres houden. Geïntrigeerd dwaalt hij rond in een smeltkroes van vrouwelijke (feministische) archetypes, en als quasi ontsnapping rijdt hij mee met een bizarre vrouw die hem probeert te verkrachten, in een tuinkast/serre. Haar moeder onderbreekt het gebeuren, en Snàporaz komt terecht bij een aantal jongeren die lusteloos en op technomuziek rondrijden in auto’s. Ook hen verlaat hij, en tenmidden zijn verontwaardiging belandt hij bij ene Xavier Katzone (Italiaans slang voor penis). Die blijkt een soort megalomane macho te zijn, vereenzaamd in zijn illusie van alfaman, omringd door allerlei erotische voorwerpen. Toevallig geeft Katzone een decadent feest ter ere van zijn 10.000ste verovering. Tot zijn onaangename verrassing loopt ook de vrouw van Snàporaz (Anna Prucnall) daar rond. Hoewel hij hoopt in bed te belanden met enkele schaars geklede danseresjes, eindigt hij in bed met zijn vrouw. Ze eist zijn liefde en overgave, maar de echtgenoot in hem wil wegvluchten – en als geroepen vindt hij een glijbaan onder het bed. Daar daalt hij af, en passeert allerlei archetypische vrouwenfiguren uit zijn jeugd. Tot, aan het einde van de rit, hij in een beestenwagen met stro valt. Daar wacht hem een kille berechtiging van zijn ‘man zijn’ door de feministes die ook aanwezig waren op het congres, en die de hond van Katzone tijdens het feest dood schoten. Snàporaz vlucht een touwladder op, wat leidt naar een luchtballon in de vorm van zijn droomvouw. Die wordt echter neergeschoten door een militante feministe. Wanneer hij neerstort, ontwaakt hij uit een droom. Hij zit nog altijd op de trein. Of toch niet? Want zijn bril is gebroken, en hij wordt omringd door personages uit zijn ‘droom’.