Les triplettes de Belleville

De film gaat gierend uit de startblokken met een ode aan de Amerikaanse tekenfilmpjes uit de jaren dertig en neemt dan veel gas terug, om te veranderen in een Buster Keaton-achtige tragikomedie vol extreme karikaturen.

Regisseur Chomet doet de nostalgisch ingestelde Europeaan een groot plezier door het Frankrijk van de jaren ’50 en ’60 fraai in beeld te brengen, van een regenachtige Parijse voorstad, via een nog niet door de commercie opgeslokte Tour de France, tot een kolderiek eerbetoon aan Jacques Tati en Louis de Funès. Het geheel krijgt zo een aangenaam ouderwets tintje en waggelt van voor naar achter en van links naar rechts, zonder dat de essentie vergeten wordt. Want de zoektocht van de liefhebbende grootmoeder – die in een adembenemende scène een oceaanstomer dwars dor de oceaan per waterfiets achtervolgt – verbaast, raakt het hart en kietelt de lachspieren, en kom daar nog eens om.” (bron: de Filmkrant)

“Monumentaal en intiem tegelijk” (Volkskrant)