Twintig jaar geleden emigreerde Maarten Klein samen met zijn vrouw Vera naar Canada. Daar was hij werkzaam als directiesecretaris, maar inmiddels is hij al weer vier jaar met pensioen. Samen met Vera woont Maarten in een alleenstaand huis in Nova Scotia.
Het is winter en het huis is omringd door een sneeuwvlakte. Binnen het huis beginnen de contouren van een drama zichtbaar te worden. Langzamerhand takelt Maarten af, hij verliest zijn herinneringen en raakt zijn gevoel voor tijd en ruimte kwijt. Hij praat hardop tegen zichzelf zonder zich te realiseren wat hij er allemaal uitgooit. Vera merkt de veranderingen op en probeert hem te helpen, maar het lijkt zinloos. Maarten begint steeds sneller te dementeren en meer en meer verliest hij zijn greep op de werkelijkheid. Hij haalt verleden en heden door elkaar en soms denkt hij terug te zijn op zijn werk en vervalt in zijn oude kantoorroutine. Voor Vera wordt het steeds moeilijk om met haar man om te gaan en ten slotte moet ze Maarten laten opnemen. In de kliniek dementeert hij verder en komen er angsten naar boven uit zijn kindertijd. De aftakeling zal nog even doorgaan en eindigen met de dood.
Dinsdagavond 15 februari ’22 heeft de minister van gezondheid weer gesproken en zijn boodschap was duidelijk. De maatregelen tegen de uitbreiding van het COVID-19 virus worden in stappen afgebouwd. De culturele instellingen krijgen weer een beetje lucht en mogen tot 01:00 uur open blijven! Dat betekent dat wij onze voorstellingen weer op de oude tijd […]
Dinsdagavond 25 januari ’22 hebben de premier en de minister van gezondheid weer gesproken en hun boodschap was duidelijk. De maatregelen tegen de uitbreiding van het COVID-19 virus worden versoepeld, de culturele instellingen krijgen weer een beetje lucht en mogen tot 22:00 uur open blijven! Dat betekent dat wij onze voorstellingen een half uur eerder […]