Persepolis

Persepolis is het aangrijpende verhaal van een jong meisje in Iran, dat opgroeit tijdens de Islamitische revolutie. Door de ogen van de vroegrijpe en mondige 9-jarige Marjane zien we de hoop van de mensen in duigen vallen onder de opkomst van het fundamentalisme.

Opeens moet ze een hoofddoek dragen. Duizenden mensen worden opgesloten. Op een dappere, slimme manier is ze de “sociale bewakers” te slim af. Ze ontdekt zelfs punkmuziek, ABBA en Iron Maiden. Maar wanneer haar oom zonder pardon geëxecuteerd wordt en Irak bommen op Teheran werpt, wordt de dagelijkse angst duidelijk voelbaar. Haar ouders maken zich zorgen om Marjane’s veiligheid. Haar grote mond zou haar wel eens in de problemen kunnen brengen. Marjane wordt op 14-jarige leeftijd naar een kostschool in Oostenrijk gestuurd. In het vreemde land voelt ze zich alleen en kwetsbaar. Bovendien moet Marjane ook vechten tegen de vooroordelen over religieus fundamentalisme en extremisme waarvoor ze net gevlucht is. Maar Marjane zet dapper door, ze wordt geaccepteerd en zelfs verliefd. Na de middelbare school is Marjane weer alleen en krijgt ze opeens heel veel heimwee. Marjane wil kost wat kost terug naar Iran om bij haar familie te zijn, ook al betekent dit het dragen van een hoofddoek en de terugkeer naar een dictatoriale samenleving. Na een moeilijke aanpassingsperiode schrijft Marjane zich in voor de kunstacademie en trouwt. Ze blijft strijdlustig en houdt nooit op haar stem te laten horen tegen de hypocrisie waar ze elke dag getuige van is. Op 24-jarige leeftijd beseft ze dat ze niet langer in Iran kan blijven, al voelt ze zich een echte Iraanse. Ze neemt de hartverscheurende keuze om haar vaderland te verlaten en in Frankrijk te gaan wonen. Vol optimisme vertrekt ze, getekend door haar verleden in Iran.

“De mix tussen coming-of-age-verhaal en geschiedenisles, tussen maatschappijkritiek en poëzie, heeft in de oerkleuren van de cinema een verrukkelijke film opgeleverd” (NRC)

“…een juweeltje” (Spits)

“Persepolis is een meesterwerk dat zich moeiteloos met de strips kan meten” (Volkskrant)