Women Talking

De vrouwen in Women Talking (gebaseerd op het gelijknamige boek van Miriam Toews) overkomt iets waar ze geen woorden voor hebben: nachtelijke aanvallen door de mannen van hun mennonietengemeenschap. Ze proberen de bittere realiteit binnen de geloofsgemeenschap te verzoenen met hun geloof

Die aanvallen toont de film niet. Wel de sporen ervan. Blauwe plekken op dijen, bebloede onderjurken, een opbollende buik. Terwijl de mannen de aanvallen definiëren als het werk van de duivel of verbeelding, voelen de vrouwen het onrecht dat hen is aangedaan in hun lichaam en zoeken ze naar hun eigen woorden, standpunten en beslissingen.
Ze formuleren drie opties: niets doen, blijven en vechten, of weggaan. Na een eenvoudige stemming blijven de laatste twee opties over en verzamelt een aantal van zich op de hooizolder om tot een besluit te komen. De enige man die ze in hun midden toelaten is een zachtmoedige leraar, die de notulen maakt. Hoewel de vrouwen zelf analfabeet zijn, begrijpen ze het belang van het vastleggen van hun woorden. Want hoe vaak zijn vrouwen niet in de witregels van de geschiedschrijving verdwenen?

“Sarah Polleys ‘Women Talking’ is fenomenaal feminisme.” (NRC)
“In haar indrukwekkende drama over verkrachting biedt regisseur Sarah Polley ook een sprankje hoop; ze heeft een boel ingrediënten die haar film tot een succes maken, met name de ijzersterke cast.” (de Volkskrant)
“Women Talking is een bedachtzame ode aan vrouwelijke verbondenheid, hoop en veerkracht.” (De Morgen)